Παρανομίες 2013

Gallery Tint

Από τις 14 Μαρτίου ως τις 13 Απριλίου 2013, παρουσιάζεται στο project room της γκαλερί TinT η ζωγραφική εγκατάσταση της Ελένης Θεοφυλάκτου με τίτλο «Παρανομίες», που οφείλει τη γένεση της στην εμμονική ενασχόληση της εικαστικού με την ποίηση της ποιήτριας Κικής Δημουλά.

Γράφει η Ελένη Θεοφυλάκτου για την πρόσφατη αυτή ενότητα δουλειάς της:

«Πολλών πραγμάτων την υφή την τροποποίησα όπως θα βόλευε στο μέλλον να γίνει ποίημα», έχει πει η Κική Δημουλά.

Φτιάχνοντας την εγκατάσταση σχεδίων με αφετηρία τα ποιήματα της, αλλά έχοντας σαν οργανική γραμμή συγκεκριμένα τις ‘παρανομίες’, κατάλαβα εκ των υστέρων, ότι πολλών ποιημάτων την υφή την τροποποίησα όπως στο μέλλον θα βόλευε να γίνει ‘πράγμα’. Δηλαδή να πραγματωθεί εικαστικά.

Οι ‘παρανομίες’ γίνονται νόμοι, κανόνες ανεξαρτησίας που φτιάχνουν ένα παιχνίδι «πρέπει – δεν πρέπει», κερδίζοντας ή χάνοντας δημιουργικά.

Τα σχέδια δεν παραδίδονται σαν σιδερωμένο κοστούμι, αλλά σαν μια κατάδυση στο ναρκοπέδιο – ας πούμε – των παράνομων πράξεων της γραφής ή σαν φορέας ερωτημάτων.

Πού εγγράφεται ο άνθρωπος;
Στις ανοιχτές ή τις κλειστές περιοχές της συνείδησης;
Στις ανοιχτές ή τις κλειστές περιοχές των σπλάχνων του ;
Πού διαβάζονται οι προφητικές χαράξεις της Ιστορίας;
Ποιος καθιστά παράνομες τις τολμηρές ή και παράτολμες προεκτάσεις μας σε άγνωστες ή και αχαρτογράφητες, για τις δυνάμεις μας, περιοχές ;
Αυτού του παράλληλου Σύμπαντος, που δεν είναι άλλο από τις ανεξήγητες «συμπεριφορές», όπου όλος μας ο εαυτός συσπειρώνεται και περιφέρεται -«συμπεριφέρεται»-, ελεύθερος και ωραίος, από το πεπερασμένο του περίβλημα, σε πολλαπλές εκδοχές , ποιος καθορίζει τα όρια νομιμότητας και το χρόνο λειτουργίας του;
Κι αν πρέπει η Τέχνη να διαλέξει μια γραφή για να ασχοληθεί μ΄αυτό , ποια θα είναι ;
Μια τολμηρή ζωγράφος που διαβάζει ένα ποίημα, διαλέγει την ελλειπτική σπειροειδή γραφή. Όχι ακριβώς μη παραστατική, ούτε ξεκάθαρα τέτοια. Στα όρια της παρανομίας δηλαδή, μια μέσα -μια έξω.
Η Ελένη Θεοφυλάκτου ζωγραφίζει παραμορφωτικά τοπία, δυσπιστίας, αμφισημίας, θλίψης.
Μπορείς να φοβηθείς αν μπλέξεις μ΄αυτό: το αχανές πεδίο των αναλογιών γνωστού- άγνωστου.
Το συνειδητό και το μη συνειδητό. Αργά ή γρήγορα περιμένεις την ερώτηση προς τον εαυτό σου: Πόσο βαθιά μπορείς να φτάσεις;
Η Ελένη αποδεικνύεται τολμηρή ως προς τη χρήση και του υλικού και του μέσου. Χαρτογραφεί περιοχές ολόκληρες όχι μικρά διαστήματα.
Οι ελλειπτικές της φόρμες είναι απολύτως ικανές να ορίσουν πεδίο, να επιτρέψουν σε παρανομίες να καταστούν προφανείς, να φέρει στο φως όψεις του μη συνειδητού , που κρύβεται ακριβώς πίσω από τη γλώσσα ή μήπως πρέπει να πούμε πίσω από τη πόρτα;
Είναι γενναία και συνειδητή η ζωγραφική της.
Γενναία όπως ένα ποίημα.

Dr. Ζωή Χατζησταύρου
Ιστορικός-Επιμελήτρια