Performances

ΛΙΓΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΥ

…Η Θεοφυλάκτου  όπως πάντα με εξαιρετική ευρηματικότητα μια πλούσια παρακαταθήκη πολιτισμικών και προσωπικών βιωμάτων, μέσα από τα οποία «στήνει» ένα ανατρεπτικό όσο και γοητευτικό εικαστικό αφήγημα. Κολάζ σε χαρτιά, μολύβια, λαδοπαστέλ, ξυλομπογιές και προπάντων ασημόσκονη είναι τα υλικά που κυρίως χρησιμοποιεί για να αφηγηθεί ιστορίες και επεισόδια που αιωρούνται ανάλαφρα μεταξύ φαντασιακού και καθημερινής πραγ­ματικότητας.

Αυτό τον έγκλειστο κόσμο της καθημερινής τριβής και της απο­θέωσης του ασήμαντου, η Ελένη Θεοφυλάκτου τον αφηγείται με χιούμορ, σατυρική διάθεση αλλά και τρυφερότητα. Κατά τη γνώμη μου μοιάζει περισσότερο να εξορκίζει την ανοησία και το κακό γούστο, παρά να τα μάχεται. Εξάλλου μύστης και μειούμενος σ’ αυτές τις τελετουργίες του καθημερινού εξορκισμού είναι ο ίδιος ο εαυτός της. Η Ελένη ξέρει όχι μόνο να ελέγχει αλλά και να «παίζει» έξυπνα με το ευάλωτο «εγώ» του νάρκισσου – καλλιτέχνη και γι’ αυτό δεν διστάζει να εκτίθεται σε διαρκείς, εντυπωσιακές, μοιραίες ή ξεκαρδιστικές μεταμορφώσεις: η Ελένη ως χαρούμενη δασκάλα, ως αναγεννησιακή φιγούρα (σε πορτρέτο που ανταγωνίζεται τη Cindy Sherman), η Ελένη, έχοντας εκτοπίσει την Francoise Gilot, δέχεται την τρυφερή φροντίδα ενopός…ανώνυμου κυρίου που εικάζεται ότι είναι ο Ρablo Picasso…

Νίκη Λοϊζίδη

Αθήνα, Δεκέμβριος 2007