Ξεκινώντας στις αρχές του ’90 μια δουλειά που είχε σαν άξονα την ανθρώπινη παρουσία σε φανταστικά περιβάλλοντα με έντονο φως-σκοτάδι, προσπάθησα να διαπραγματευτώ την έννοια του αφιλόξενου. Στη συνέχεια προστέθηκαν συνθήματα ‘η μηνύματα που εκτοξεύονταν στη ζωγραφική σύνθεση, για να γίνει πιο άμεση η προσπάθεια του «μοναχικού» κατουσίαν ανθρώπου να επικοινωνήσει με τον κόσμο. Σαρκαστική συνήθως διάθεση για να «κουνηθεί» το φράγμα του εγκλεισμού και να επαναπροσδιοριστούν αξίες που λειτουργούν πλέον ως κοινωνικά κλισέ, τύπου: «Ζήτω η Πατρίς», «Νόθο παιδί» κλπ. Πολύ σύντομα οι θεατρικές μου σπουδές τροφοδοτούν την ανάγκη ζωντανής επικοινωνίας με το κοινό και η performance γίνεται συχνά ο αναγκαίος φορέας του «ονείρου». Βίντεο, εγκαταστάσεις, ζωγραφική και ζωντανές δράσεις πλέον είναι αναγκαία εργαλεία για να διατυπώσω το –να μου συγχωρεθεί η έκφραση- καλλιτεχνικό μου αίτημα.
